ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΟΙ ΉΡΩΕΣ.?

 πού ζουν οι ήρωες ? σε ποια ανήλιαγα υπόγεια όσοι έπραξαν το καθήκον ορθόστήθοι και  μάτωσαν ,ζουν τώρα στα σκοτάδια, ζουν τώρα σε άθλια κάτωγια ,προδομένοι  από ανδρείκελα άνθρωποΦιδιά ,τους κύκλωσαν..

 στις φυλακές του γέρου του μοριά τους ρίχνουν να σαπίσουν οι ήρωες πεθαίνουν πάντα άδοξα η ζουν στα χείλη της αβύσσου ζητιάνοι έξω από αρχοντικά αφήνονται να σβήσουν .εκείνοι πεθαίνουν κάθε στιγμή και άς  γλίτωσαν την συντριβή σου..

που ζουν οι ήρωες  ? αλισοδετοι, στις φυλακές παλατίων από μία ξεχασμένη πολιτεία ,και στη λήθη της ιστορίας ,μά οι ήρωες  γίνονται τις νυχτιές φως εφτά φεγγαριών ,οι ήρωες γίνονται άγιοι μιας νέας πορείας...!

6. 12. 20. 

Όνειρο

Έπλασα μέσα στο όνειρο λίγο-λίγο τη μορφή σου και ένιωσα να με αγκαλιάζεις με την αφή σου..

είδα ξανά τα μάτια σου να γνεφουν, σαγαπώ και ξύπνησα αλλιώτικα με αναφιλητό...

και μες στων σκοτάδιων τα πλάτη και Τα μήκη ένιωσα το σώμα σου ακόμη πως Μου Ανήκει..

Μα ήταν το όνειρο ξανά και πάλι μία πλάνη γεννήθηκε στη σκέψη μου και εκεί θέ να πεθάνει..!

Η Πτώση..

Άγγελοι σε πτώση διάβολοι σε άνοδο, άραγε πώς θα ζήσουν τόσοι σε ένα μέλλον μακάβριο..

ο Θεός κοιτάζει κυνικά, αναίσθητος από ουρανούς, Οι πόλεμοι κυλούν ηρωικά με αρχηγούς ελεεινόυς..! 

οι έρωτες, θα ανάβουν θα σβήνουν, σε σώματα που έχασαν την πίστη.. Τις αμαρτίες πώς να ξεπλύνουν..?

11 08 05.

Η ΨΥΧΉ ΜΟΥ

Η ψυχή μου κατάτρώγεται στην καθημερινή ασυδοσία, αμβλύνεται στη ρουτίνιασμενη  μοίρα... εξαϋλώνεται στα καθημερινά εργοτάξια του έρωτα.. κατάπλακώνεται με τσιμέντα Αναισθητης  θρασύτητας από πλανάται από εκδιδόμενες υποκριτικές παρθένες... καίγεται από αγάπες πυρομανής ευτέλειας... η ψυχή μου όμως είναι ολόλευκη ακόμη κάτι  στα βάθη της δεν μπορεί να μολευφτει, κάτι ακόμη εκεί είναι από φως...!

Η προσμονή.

Να με προσμένεις πάντοτε σε εκείνη την ξέρα με σκουριασμένη στενή κίτρινη Βέρα..

Να είσαι τα βράδια γυμνή μακρυμαλλούσα τις άκρες των μαλλιών σου που άλλοτε φιλούσα.. 

Να δίνεις στα σύννεφα πνοή από πόνο και στη φαντασία σου να παλιωνω..

Να Με μισείς που θα με σε άλλα βάθη σε άλλες αβύσσους σε γυναικών η θανάτων κλειστούς παραδείσους..

Ο Μοναχός και ο μάγος

Κάποτε σε έναν περασμένο καιρό πολύ παλιά, τότε που η πιστοί  ήταν κοντά στο Θεό,  κάθε μέρα προσευχόταν στον κύριο ήταν ένας μοναχός, ένας μοναχός που, στο δρόμο του συνάντησε το χειρότερο μάγο του κόσμου.
εκείνος ο μάγος φορούσε μαύρα είχε μαγεψει πολλούς πάρα πολλούς,  είχε κάψει καρδιές, είχε σκοτώσει μικρά παιδιά,  δεν πίστευε στην αγάπη μόνο στο διάβολο και στο μίσος,  πιστεύεις,  στο Θεό που δεν τον έχει δει είναι μία ουτοπία ύστερα άρχισε να τον χτυπά με λυσσά μέχρι το δέρμα του έβγαζε αίμα ο μοναχός είπε  ότι ο Θεός είναι παντού ο θεός είναι στα χτυπήματα στην υπομονή στη λύπη στα παιδιά στον ήλιο που ανατέλλει στη γη που ανθίζει κάθε Άνοιξη ζούμε σε έναν μικρό παράδεισο κάθε μέρα κάθε μέρα είναι μία γέννηση και ένας μικρός θάνατος,.
πιστεύω στον κύριο στα θαύματα ο μάγος γέλαγε,  γέλαγε και του λέει όχι δεν υπάρχει κάτι υπάρχει το κακό υπάρχουν οι διάβολοι υπάρχει το μίσος όλα αυτά είναι η αλήθεια όλα αυτά το καλό το κακό όλα συνυπάρχουν ο μοναχός  είπε ότι ο Θεός προστατεύει τους καλούς ύστερα, αυτός ο κακός μάγος, αυτός ο μάγος που ήθελε το κακό όλων,  Και ειδικά των ανθρώπων που ήταν κοντά στο Θεό του έκανε τα πιο
δύσκολα Μάγια που  έχουν κάνει ποτέ σε κανέναν, τον μεταμορφώσε, σε ένα μαύρο κοράκι,  ένα μαύρο κοράκι που πετούσε, και όλοι το βλέπανε και το λυπονταν, και λέγανε Αυτό είναι  το χειρότερο πουλί, σε όλο τον κόσμο σε όλη την πλάση τούτη..
ο μοναχός έχασε την πίστη του σιγά σιγά έγινε Για πολλά χρόνια ένα μαύρο κοράκι που όλοι τον κοίταζαν και έλεγαν ότι δεν αγαπάει το Θεό,  ότι το Περιστέρι μόνο αγαπά το Θεό πέρασαν χρόνια και χρόνια ο μάγος είχε φύγει έκανε Μάγια σε άλλες οικογένειες,  σε άλλες Ήπειρους το κοράκι όμως γύρναγε γύρω-γύρω από ένα σταυρό, γύρω γύρω, από εκκλησίες καθόταν πάνω σε τάφους όπου, μία μέρα η αγάπη ενός παιδιού άλλαξε τα, πάντα πήγε κοντά στο κοράκι αυτό το μαύρο και το άσχημο και το χάιδεψε το χαϊδέψε,  οπως δεν είχε χαϊδέψει ποτέ κανένας κάποιον άλλον Το χάιδεψε με όλη του την αγάπη και το τέρας το κοράκι ξανάγινε ο μοναχός εκείνος ο πιστός μοναχός δοξολογούσε τον κύριο και φωνάζε για την αγάπη..
Η μαγεία νικήθηκε από την αγάπη,    Έτσι λοιπόν η, αγάπη Πάντα Στις εποχές όλου του, κόσμου,  αντιμάχονται η αγάπη και το μίσος.
η αγάπη αργεί να νικήσει μα, νικά πάντα όσο μπορούμε Εμείς οι άνθρωποι βοηθούμε όσο μπορούμε, όσπου μία μέρα να μην υπάρχουν μάγοι,  ο μάγος εκείνος υπάρχει ακόμα αλλά υπάρχει ακόμα και ο μοναχός Ας κάνουμε αυτό που όλοι θέλουμε ας νικήσει η αγάπη

Με ρωτούν τα παιδιά

Με ρωτούν τα παιδιά αν τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός αν τα άστρα είναι κερια σε μία μαύρη τούρτα? Τι λέει ο σοβαρός γραβατωμένος κύριος υπουργός Πως κολλάει το AIDS η κακιά η πανούκλα..?

Με ρωτούν τα παιδιά που πάνε οι πεθαμένοι? αν η θάλασσα είναι του ουρανού καθρέφτης Γιατί μισούνται οι άνθρωποι που ήταν αγαπημένοι,  τι να,  απαντήσω, Δεν ξέρω δίχως να γίνω ψεύτης...!

Με ρωτούν τα παιδιά η σφαίρα πως σκοτώνει?  οι χώρες γιατί πολεμούν για αορατα σύρματα,  γιατί είναι κόκκινη η, Παπαρούνα κίτρινο το λεμόνι?  πώς να απαντήσω ειλικρινά η με αινίγματα..! 

ΟΙ ΒΆΡΒΑΡΟΙ

Τα παιδιά παίζουν στις πλατείες με πιστόλια πλαστικά οι λουόμενοι στις παραλίες σάρκα μαύρη και γύμνια, αναίσθητος κόσμος και άρρωστος από σάπια υλικά υποστολή σημαιών αναίσχυντη υποχώρηση Και Ιμία.

Τις Κυριακές ντέρμπι και γήπεδα χαύνωση και καφεπόλη,  τίλελαβύρινθοι και σιλικόνη χάπια για τη στύση,  ιμιτασιόν έρωτες του χρήματος εγκεφαλική πανώλη ω, οι  βάρβαροι ίσως να ήταν μία κάποια λύση..

Νομίζοντας τον έρωτα

Νομίζοντας τον έρωτα τον στόχο αυτού του κόσμου τη ζωή μου έκαψα σαν το νερωνα  σαν τον πολύφημο έχασα το φως μου.

τα μάτια σου νομίζοντας ευτυχία κοιτώντας Τα η ζωή προσπέρασε το ζήσε δεν άκουγα που φώναζαν τα ηχεία και έτσι ψυχή μου πρόωρα γέρασε..

 την Αγκάλη σου νομίζοντας προορισμό αταξίδευτος ξέμεινα σκονισμένος στεριανός Δεν μεταλαβα αλμυρό νερό  μαζί με αγιασμό των μυθων τα μυστικά δεν μου ειπε ο ουρανός..

νομίζοντας Παράδεισους τους συμβιβασμούς η ζωή μου γίνικε ένας εφιάλτης τυπολατρίας,  Μα νιώθω εσωτερικούς που ξυπνούν σεισμούς θα αποδράσω στην πολιορκία μιας κάποιας καινούργιας Τροίας...

ΠΩΛΗΤΗΡΙΟ Η ΕΛΛΑΣ

Ιλουστριασιον  πολίτικοι, και δεσμά ψυχρά, ανάκριση, κρατητήριο
κουκούλα κρότος, μπουκάλι, ο κόσμος  καίει  σαν πυρσός 
των εκκλησιών  τα συσσίτια  , ανέχεια  και  κολαστήριο 
μα  αναρριχώμαι,  σε  ουρανούς,  σαν  αόρατος   κισσός...!!!


Απο  ουρανουψος, θωρώ, σιδεροστολες, και  καταστολή
με  δακρυγονο ,ξανακλαψα , αδακρυτος  απο  χρόνια 
την  καρδία  μου  σημάδευε, του  νεοφασισμού  το  βολι 
μα  η  μάτια  μου ,τους  αντιγυρισε το βόλι  με   καταφρόνια..


Παντιερες για  ξεπούλημα, πωλητήριο, για μια χώρα που λέγετε  Ελλάς,  ενα γρόσι η πιθαμή, δυο λιρες Ακρόπολις και Βεργίνα
απο σκάλες  ουρανού, στα Τάρταρα  να  κατρακύλας
και να  έρχεται , νεα κατοχή και του  40   πείνα...!!!!


Μπήκαν στην πόλη  οι  οχτροι, στα χέρια κρατούν δάνεια για δώρα,  οι  Μήδοι  θα  φανούν, γελώντας, υψώνοντας  λευκό πανι
και  με  ενα κουτί  σκοτεινό, απο  κάποια   Πανδώρα 
ως να  γίνουμε,  σαν  Τροία ,  καμένη πολη  και  αδειανή...!!!


Πωλητήριο  η  Ελλας, υποτέλεια, χώρα  μου   γαλανοθαλασσα
θα  σε  κουρσεψουν ,ευρωπειρατες  ,σαν  παρθένα   κορασίδα
τον  πολιτισμό,  την  αξιοπρέπεια, για χρήματα   ανταλαξα

και  όλοι  μαζί  βουλιαζουμε,  στη στερνή  του  Τιτανικού  σανίδα.

Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ

Ο μηχανισμός γραναζολαδομενος, συνθλίβει  ανθρωποψυχες
στρατομαντρια,  ιμιανας,παρουσιάστε,  και  πρηνηδόν
 ηλεκτροσόκ,  σανατόρια, για λευτεριά σκέψης ,ποιον  ρωτησες??
στο  γκουανταναμο,  του κόσμου    καθόδων....

Ο μηχανισμός  με σχολεία  παπαγαλομαθιας , χτίζει 
την  άβουλη  ρέμβην  του  μυαλού  γονοκλυσιες,  υποτελείς 
ενα  δυο  μεταβολή,  ο μηχανισμός ασυνείδητα  σε  βασανίζει
σε  μεταβάλει  σε  φυτό, και  άβουλο  να  μην  τον  απειλής..!!!

Σε χαλιναγωγεί,  στο τέλος  ,σε  εξαγοράζει,  λίγο,  λίγο 
ο  μηχανισμός,  σε  χρήζει, στρατιώτη  του να  τον  υπηρετείς 
θησαυροφυλάκια,  χαρτιά , χρήματα, ως την ψυχή  να  κρύβω

κοντα  του  γίνεσαι,  υπάνθρωπος, άβουλος, ψυχρός  χρηματιστής

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ( ΑΜΕΡΙΚΑ)

Τρεις  αδελφαδες, τρεις νιες, γαλακτοαναθρεμενες με τον ιδρο της μάνας   ,και ο  γιος ο πρωτότοκος στον κάματο μοχθεί ,να τις παντρέψει,μα  στην  Αμερικα  ξάφνου το  σκάσε,μαζί  με  τον  έρωτα  κάποιας  Άννας,και  τα  γρόσια  των  προικιων, που  απο το  πατρικό  του  είχε  κλέψει...!!!

Προσφυγιά  στην  Ελλάδα, κι  ορφάνια μηδέ  άντρας στο φτωχοσπιτι,μηδέ  χαρά ,μηδέ προικιά,στη  Σμύρνη  το 22 έχασαν τον  κύρη, και  ο  άστοργος  γιος ,για Αμερικα,έφυγε  κάποια  μαύρη  τρίτη,η  μαυροφόρα  μανα  του ,τον καταράστηκε μέσα  σε  μοναστήρι...!!!


Συ  Αι  Νικόλα, των  θαλασσών, και  συ  Παναγία  του  χάρου
στην  Αμερικα  θεοδικαστε τον, εκείνον που  ξέχασε  το  αδελφικό  καθήκον ,τον  καταριέμαι  ειπε  θανατερά ,πριν  δυο  μέτρα  γης  να  παρου, είπε  και  έσβησε  ευθύς, μέσα  στον  συφοριασμενον  οίκον....!!


Εκεί  στην  μαύρη Αμερικα ,η  Άννα τον πρόδωσε  ηταν  των  φαναριών,για  την  μεγάλη  ζωη  κόπιασε, μα  κατρακύλησε ως και  στη  φυλακή, υστέρα  με  νέγρους κατέληξε καρβουνιάρης ,στη  σήψη των  αμπαριών, στις  Ινδίες και  στη  Σαγκάη πολύ  ταξίδεψε μεθώντας  με  ρακή...!!!

Στα  ξακουστά, πορνεία  της  Μπαγκονκ, που  χασισοπινε πήρε μια Ελληνίδα ,το  κορμί  της σαν  άγαλμα  δωρικό ,ναός  που  συλιστικε  απο βογκητά ,το  πρωί  του  είπε  πως  είχε  δυο αδερφές ,πόρνες και  αυτές ζούσαν  παλιά  στην  Χαλκίδα ,τοτε  απόμεινε ,με  τρόμο τη γυμνή, μικρή  αδερφή  του  να  κοίτα..!!

Στη  Σμύρνη  το  22  σκοτώθηκε  ο  κύρης, η μανα  έσβησε  απο  μαράζι  ,στη Μπανκονκ ιέρεια  η  μικρή, η  άλλη  ιερόδουλη  στη  Σίβα, και  η  τρίτη  στην  Αϊτή,  ο  γιος τώρα  πλανιέται, τρελός σαν  ξωτικό μέσα  στο αγιάζι,  και  η  ψυχή  της  μάνας βασανίζεται ,κολασμενα  ,που  τον  γιο  της  είχε  καταραστεί...!!!

Η ΜΙΚΡΗ ΑΓΙΑ ( ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ )

Γνωρισα ένα  ιεραπόστολο ,που αγάπησε  στην  Ινδονησία 
μια  μικρούλα πόρνη, που την πούλησαν  σε  σπίτι  άκαρδοι γονείς
σα φάντασμα ήταν ,όμορφη στη χυδαία  φωτολουσια 
στων  κόκκινων  φαναριών  τη μέθη ,στους  ερωτομανείς...!!!!

Γνώριζε κόλπα  εξωτικά ,και  τον παρέσυρε ενα  ξημέρωμα 
μακριά  απο  Θεό και  κηρύγματα, στο  ερωτικό της  κρεββάτι 
η  αγκαλιά της  φλόγωση  της  ψυχής  του το  ημέρωμα 
ειχε  κάτι  το υπεροπτικό ,και  ατίθασο  σαν  άγριο  α
τι....!!

Έγινε  η μικρή  Αγία του, θεϊκός το  κορμί  της  παράδεισος 
λησμόνησε  το  θεο, και  την  ιεραποστολή 
μα  όσο  τη  μοιραζόταν με  άλλους ,ήταν  μια  άβυσσος 
να την  σώσει  τώρα  έπρεπε, μια καινούργια  αποστολή  ...!!!


Τις  πρόσφερε  μαλαματα ,ταξίματα, και  χρυσές  δεήσεις 
τις  μίλησε  για  το  Θεό,  την  ηθική, τον  έρωτα  
μα  η μικρή  Αγία του  ειπε ,φύγε  και  μη  γυρίσεις  !
εγώ  θα  μείνω  εδω ,πόρνη στις  όχθες  του  Αχέροντα...!!


Στις  Ινδονησίας  τους  τροπικούς ,η  μοίρα  ποτε  δεν  αλλάζει 
θα  χρειαστούν του  είπε  αιώνες  ,οι θεοί  να κάνουν  την  πόρνη  Αγία
θα  σβήσει  η  αγάπη  σου  αργά, σαν σταλακτίτης  που  στάζει
θα  βρεις  άλλη  ερωμένη,  άλλο Θεό και  αλλη    Παναγία...!!!


Γνώρισα  ενα ιεραπόστολο, που  άθεος  αυτοκτόνησε 
στη  μακρινή  Ινδονησία , εκει  που  τα κορίτσια πουλούν  για  εταίρες
την  μικρή  Αγία  του,  ως  το  τέλος  δεν  λησμόνησε  

τον  συλλογίζομαι  συχνά,  ετούτες  τις  στέρνες  μου  ήμερες....!!

Ο ΒΟΡΙΟΣ ΠΟΛΟΣ

Να κινήσω  απο  μικρός  ήθελα, για  του  Βορίου  πόλου  τα  σύνορα για  τους  λευκούς  πάγους τη  νηνεμία  της σιωπής   ,το  ψυχός ,ήθελα  να  παω  ήμουν  νεος ,κι  όλο  έλεγα  θα  φύγω  σήμερα ,μα  ξέμεινα  εδω παρηγόρια μου  ετούτος  ο  στίχος...!!!

Σαν  ζύγωνε  η  στιγμή  να  φύγω, όλο  αναβάλλονταν για  αύριο
έλεγα  δε  θα  λιώσουν  οι  πάγοι, θα  χει  και  αύριο  χιονοθύελλες
ετσι  φεύγαν  τα  χρόνια, και  το  μέλλον  θλιβερό και  μακάβριο
σκόρπιζαν λίγο, λίγο, του  ταξιδιού  μου  οι  χίμαιρες....!!!

Με  παγοθραυστικό  δεν  έσκισα, του  β. πόλου  τους παγετώνες
δεν  κυνήγησα, πολικές  αρκούδες ,δεν κάρφωσα  την  παντιέρα
εκει  που  δεν  πήγε πότε  άλλος  άνθρωπος, εδω  και  αιώνες 
δεν  ναυαγησα σε  παγόβουνο, σε  κατάλευκη  πάνω  ξέρα....!!!

Με κράταγε  δέσμιο  της, ετούτη  η  καυτή τροπική  πεδιάδα 
το  θερμό  σου  σώμα, και  οι  προσευχές  της  μάνας  μου  για  λογική
στα  όνειρα  μου  τωρα  πια,  τους  πάγους  μονο  ξανάδα  

η  ζωή  μου  μαυροπίνακας,  και  αριθμητική....!!!!!

ΟΙ ΚΥΚΛΩΝΕΣ

Οι κύκλωνες  έχουν πάντοτε  ονόματα γυναίκεια, στο Όσλο η  Ερινύα ,η  Αβυσσος  στην Ταΐτή, στο  Σουέζ  η Βύθιση, οι  κύκλωνες  δεν  έχουν  πότε σαν της  γυναίκες  ηλικία, κι  είναι  η  ομορφιά  τους, με  τον  πνιγμό  θανατηφόρα  αντίθεση,..!!

Υπήρχαν απο  πάντοτε  σαν  την προδοσία  της  γυναικός, και το  βαρύ  στιγματισμό, του  Παναμά  οι  ρουφηχτρες, και  οι  άνυδροι  Μουσώνες  της  Κορέας, πριν  του  Θιβέτ  υπήρχαν τις  τελετές ,πριν των  Ιμαλαιων  τον  καταποντισμό, υπήρχαν πριν τον  τροχό ,πριν τη  γέννηση της  γοργόνας  Πανωραίας ,,!!!

Μες  στη  σπειροειδή δίνη τους  ξαναθωρεις,όλη  σου  τη  ζήση της Ατλαντιδας  το  βυθό ,και  τα  παλάτια  του   Τουταγχαμόν  ώσπου  το ναρκωτικό των  βυθών ,για  πάντα  να  σε κοιμίσει θυσίες  στους  κύκλωνες ,αίμα  ναυτών  αμνών...!!!!

Διωγμένος  απ  τον  κυκλώνα  σου, σαν  Οδυσσέας  καραβοδερνομαι δέκα  χρόνια  στα  Φιόρδ, στον Πόλο ,και  στον  μαύρο  Ισημερινό, να  σου  ξεφύγω  οσο  προσπαθώ ,τόσο  σιμά  σου  έρχομαι στου  κυκλώνα  σου  το  σώμα  μπαίνω ,στον  θανατοσεισμο...!!!!

Η ΦΕΓΓΑΡΑΤΗ

Που  πας αστροναύτη της  θάλασσας, σε  ποια  σελήνη?  σε  ποιους  βυθούς γκρεμιστικες ??,στις  λησμονιάς  τα  κοχύλια ,ποιο  ξόρκι  σε  μάγεψε ,και  ποιο  υγρό  φιλί  απο  κείνη  τόσο που σου  μείνε η αλμύρα  στα χείλια ...!!

Στις Σιγκαπούρης τα  καντουνια ,στου Άμστερνταμ τη  γύμνια εκεί  ξυπνησες  ονειροναυτη, σε λιμανισιους υπονόμους ,στη  Μασσαλία  μαχαίρωσες ,τα θαλασσινά  αγρίμια, και  στη  Μπαγκονκ μέθυσες με  χίλιους  δυο  άνομους...!!!

Που  πας  ερωτικέ  ναυαγε ,? στα  ηλιοτρόπια  του  Ισημερινού, πλάι  στις  γοργόνας  την  ουρά ,στον  βάραθρο  του ερέβους ποια  στήθη  φιλάς ? θεότητας  κόσμου  μακρινού
κι  ολο μπουκάλια στη  θάλασσα  πετάς, που  γράφουν  βενσερεμους !

Πάω να  βρω το  αδάμαστο, της  αγάπης μου  Άτι, στα  σύνορα  των  θαλασσών,και  στους  βυθούς  των  ουρανών, εμε την  αγάπη μου  την  ονομάζουν  Φεγγαρατη !  και  με  προσμένει  ολόγυμνη  σε βάθη  ωκεανών...!!!

Πάω  να  βρω  την  πορφυρή, μακριμαλουσα  κόρη ,τη  λένε Φεγγαρατη ! και  η  μανα της  ήταν  ξωτικό ,το  πορτραίτο της  ζωγράφισαν  χίλιοι  μαστοροι, ειν  το κορμί  της ερωτισμού  θάνατος  και  τέλος  οριστικό....!!!!

ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΜΝΗΜΑΤΑ

    ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ  ΜΝΗΜΑΤΑ

Στις Λευκωσίας  της φυλακες,βρισκονται τα φυλακισμένα μνήματα, των αγωνιστών της ΕΟΚΑ ,που στο ικρίωμα μαρτύρησαν, μιας λευτεριάς που δεν ήρθε, ήταν τα πρώτα θύματα ,του νεκρούς σα να φοβόταν ,και τείχη υψηλα γύρω τους χτισανε…

Μα δε γνώριζαν πως οι ψυχές και τα σώματα ηρώων δε φυλακίζονται και από τα φυλακισμένα μνήματα Λευτέρη η ψυχή τους πεταει ,πως οι ήρωες γίνονται σύμβολα ,που σαν τυφώνες στροβιλίζονται, και το αίμα τους είναι αίμα, που νέους αγώνες μεθαει…!!

Δε γνώριζαν οι άγγλοι δυνάστες, πως το φόβο τους μόνο φυλάκιζαν, φόβος για  ένα  αγέρα λευτεριάς ο φόβος τους δήμιων  θρασυδειλία ,οι  ήρωες φοβίζουν και  νεκροί ,τα κόκαλα τους σαν των αγίων αρωμάτιζαν ,μα τώρα έχουν  μακρύνει  από τη  μνήμη  μας , τα  ηρωικά  τους  μεγαλεία…!!!

Τώρα που η λευτεριά πουλιέται  λευτερα ,στα παζάρια των έμπορων ,τώρα που την κοιμίζουμε ,σε υλικό πόλεμο καταναλωτισμού ,και η σκλαβιά η  οικονομική ,μετριέται σε  συσσίτια απόρων ,θυμόμαστε της Κύπρου ,του 56 ,τις ΕΟΚΑ τις σελίδες ηρωισμού…!!!

     09/05/11

ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΙΑΣ ΤΟ ΝΕΡΟ

ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΙΑΣ  ΤΟ  ΝΕΡΟ.

Το κλάμα της προσφυγιας,και το  αλμυρό δάκρυ των  γερόντων

Τα κεραμιδιά των  σπιτιων,των  εκκλησιών  τα  καμπαναριά

Του  στρατεύματος η  υποχωριση,και  η αναφορά  των  απόντων

Εκείνη που  κρέμασαν τον πατερά  σου,τη  λυγαριά..!

Το άλικο αίμα  έρεε  σαν  πηγή ,μα  και  των  ελαιώνων  η  γαλήνη

Θυμήσου  της  προσφυγιάς  το  νερο,σε  πότισε  σα σφουγγάρι

Τώρα που γέροντας ψυχορραγείς ,στη  νεκρική  σου  κλίνη

Ονειροφερνεις  τότε  που  έσφαξαν,  το  γιο  σου  επάνω  στο  κελάρι…!

Και όλο πετάγεσαι και παραμιλάς, για  της γυναικός  σου  την εμορφάδα

Για τη  σφαίρα  που  σου  χάλασε ,το  αριστερό  σου  μάτι

Τότε που βίαζαν  την  κυρά  σου,την  μέρα  την  αποφράδα

Ικέτεψες  σαν  σε  βασανιζαν,να  θρουν  χίλιοι  θάνατοι…!!!

Στο  γηροκομιο ξεφωνίζεις  τις  νύχτιες ,σε  ξανακαινε  οι φλόγες

Με  το  ένα μάτι σου βλέπεις ξανά,  σπαθί,  κρεμάλα ,λεηλασία,

Νερό, λιμάνι,  θανατο,και  αυτοσχέδιες  πιρόγες

Μεγάλες  δυνάμεις  που  άφησαν, να  γίνει  η  αιματηρή  θυσία..!!

Μα  η  λήθη των  γηρατειών ,και η  αρρώστια  δεν  σου  φέρε  τη  λησμονιά

Χορεβουν σαν  σκιές ,λόφοι,  πεδιάδες,  και  χαμένες  πατρίδες

Πριν  το  κακό  που  εζουσατε,μαζι  στην  ιδία  γειτονιά

Στο  ίδιο  χώμα  πιστεβατε, στις  ίδιες  ηλιαχτίδες….!!!

Μονάχος στο  κατάλευκο γηροκομιο ,που  σαν  σάβανο  σε  ματώνει

Παραμιλάς  ποια  είναι  η   πατρίδα  σου?  Πως  το  χώμα  εκεί  σε  προσμένει

Τώρα που  σβήνεις  και  φεύγουν  μαζί  σου,της  μνήμης  σου  οι  πόνοι

Τώρα  γινόμαστε  και  εμείς ,ανιστόρητοι ,φτωχότεροι,  και  ξένοι…..!!

TSERNOMPIL FOYKOSIMA

TΣΕΡΝΟΜΠΙΛ ΦΟΥΚΟΣΙΜΑ

Τα  λουλούδια  του Τσερνομπίλ  ακόμη μυρίζουν ,πυρηνικό  δηλητήριο

Τόσα χρόνια  μετά τσιμέντο ,και  μπετον,και  ραδιενεργές  γενέσεις

Μολυσμένος τόπος στάζει  ακόμη, αρρώστιας αποστακτηριο

Μάτια  που  σκοτεινιασαν,και  δεν  είδαν ποτέ  ηλιόφωτες  δύσεις…!

Τα  βλαστάρια  ακόμη  ατροφικά σβήνουν, και  οι  θάλασσες  άδειες

Τα  μωρά  τερατα,και   οι  μανές , λυπημένα  μαραμένες

Τα  βράδια  στον  ορίζοντα, βλέπεις  ραδιενεργές  ανταύγειες

Και  οι  κοπέλες  από  ρατσισμό  ,μοναχές  και  παρθένες…!!!

Τα  πουλιά  μίσεψαν, και  σαύρες  λιάζονται   σε  ρωγμές   αντιδραστήρων

Ένας  τσιμεντένιος  τάφος,  που  κάποτε  θα  εκραγεί

Χεριά  που  επαιτούν  για  υγεία, ανθρώπων  αναπήρων

Που  ζησανε  την  κόλαση ,  και  προσμένουν  άνοιξης  αυγή…!!

Από  τότε  που  το αόρατο  νέφος, ραδιενεργή  βροχή  τη  γη  πότισε

Ετουτη  τη  γη  των  παππούδων  μας,που  δεν  την σεβαστήκαμε

Ο  άνθρωπος  για  το  μέλλον  του,  τη  λογική  δε  ρώτησε

Πίσω  από τον  πλούτο  ,και  το  συμφέρον  ανόητα  κρυφτήκαμε.

Τόση  ραδιενέργεια  σάμπως  να θόλωσε, την  οικολογική  μας  θέληση

Σάμπως   να  θάψαμε με το  μπετόν, την  ιδία  μας  την  συνείδηση

Στο  κάλεσμα  σου  παιδιά  θισιασαμε,στο  όνομα  σου  εξέλιξη

Και  ο  όλεθρος  μας  θα  έχει  αυτοκαταστροφική   εξήγηση…!

Και  τώρα  η  Φουκουσίμα  ,σαν  μια  στερνή  προειδοποίηση

Ένα  σήμαντρο  για  επιστροφη,στο  σεβασμό  της  φύσης

Να  ζήσουμε  πρωτόγονα,  και  δίχως  επιστημονοποιηση

Στα  παιδιά  μας  το  μαύρο  κληροδοτιμα,και  εσύ  να  μην  αφήσεις…!!!

17/04/11