Η προσμονή.

Να με προσμένεις πάντοτε σε εκείνη την ξέρα με σκουριασμένη στενή κίτρινη Βέρα..

Να είσαι τα βράδια γυμνή μακρυμαλλούσα τις άκρες των μαλλιών σου που άλλοτε φιλούσα.. 

Να δίνεις στα σύννεφα πνοή από πόνο και στη φαντασία σου να παλιωνω..

Να Με μισείς που θα με σε άλλα βάθη σε άλλες αβύσσους σε γυναικών η θανάτων κλειστούς παραδείσους..