Η ΛΙΜΝΗ..

1. Ελα σαν μαύρο ανεμπόδιστο  σύννεφο στα λευκα πανιά της ψυχής μου, σαν αεράκι που λικνίζει την μοναχική μάσκα του πόνου .
   Στη Λίμνη που πλέω και καρτερώ μ αυτή αιωνία  ακίνητη ,με του θανάτου τη γαλήνη ,που καρτερώ ανέλπιδα το ξημέρωμα της νιότης μου να θεριεψει .  Εδω που βυθομετρώ  της αβύσσου τα πένθιμα ύψη ,και τούτη  η βαρκα  μου πια να πλέει δίχως πυξίδα ....
   
   Ελα σαν μαύρη καταχνιά να με τυλιξεις στην αιωνία  ακινησία της ζωης μου τα μοναχικά πανιά να σκίσεις σαν ανεμοθανατος ,σαν τρικυμία σε αυτη τη βαρετή αταραξία της λίμνης μου ...
   
   Ω  εσυ μούσα μου κρατάς τα κλειδιά μου ,εσύ ορίζεις της άγκυρες μου ,τα μαλλιά σου ας τυλίξουν το λαιμό μου ελα εδώ που βρίσκομαι σε τούτη τη Λίμνη ,ελα σα γυμνή θεότητα και πάρε  με στα βάθη σου σε στερνό ταξίδι δίχως γυρισμό...!!!
   05/11/10.
   
   ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ Κ.  ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ  ΠΟΥ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΑΚΌΜΗ ΕΙΝΑΙ Η  ΑΦΟΡΜΉ ΓΙΑ ΓΝΉΣΙΑ ΠΟΙΗΣΗ  .......!

ΚΥΠΡΟΣ...

Στις παράλιες του νησιού της Αφροδίτης ,αχνοξυμερωνει η αυγη στις δυο σημαίες στο απέναντι βουνό ,και η ματια σε βλέφαρα ηλικιωμένων ακόμη βουρκώνει για το χερι του Αττιλα το μαυρο και σκοτεινό ..!

Οι Ναοι ειναι ακομη γκρεμισμενοι ,και τα μνημεία πάλιωσαν οι ήρωες πεταξαν ,σε αιθέρια ύψη αυτοφωτισμενοι ,μα τα χερια και οι αγκαλιές συγγενών ερήμωσαν ,ηρωες που φυγαν απο της ζωης το νερο διψασμένοι...!!!!

Χρονια μετα την προδοσία δικτατόρων ,και πατριδοπουλιμενων ,που καναν το πραξικόπημα της εισβολής η αφορμή ,χρονια τωρα κρύβονται απο της λίστες των μαύρων κείμενων με την προδοσια τους ηρθαν ,τρομος ,δυστυχία και λιμοί...!!!

Ο Αττιλας σαν μαυρο σύννεφο ,εκανε θανατου απόβαση οι στρατηγοί ανίκανοι,γύρισαν τα πλοια πισω έλειψε ο ηγέτης ο ισχυρός ,να λάβει εθνοσωτήρια αποφαση ,με ποια φλογα καρδιας ,διχως ηγεσία ,πως να πολεμήσω .....?????

Το μαυρο φως τον ήλιο έκρυψε ,και η λεξη αγνοούμενος στα χείλη φωτογραφίες ασπρόμαυρες ,σε χερια πρόωρα γερασμενα ,Δεν ξεχνω τη στερνη αγωνια ,και ενος παπα το ματωμενο πετραχήλι ,αγνοούμενοι σε ταφους ομαδικούς ,κορμια τοσο βασανισμένα ....!

Μα η λήθη του χρόνου αυτη ,που τα παντα σαν ομιχλη σκεπαζει πετρωσε τη μνημη ,και ο νεοπλουτισμος αρωστια της ιστοριας οτι ξεχναμε σβηνεται , και ο χρυσος τωρα μας εξουσιαζει ,λυσμονιμενων ηρωων ματια μας κοιτουν με βλεμα αποριας.....!!
01/11/10.